Երկնքի տակ, երկրի վրա - մի Հայրենիք, Աշխարհի մեջ, աշխարհից դուրս՝ օր դռնփակ, Մի առավոտ, որ ապրում է տանիքի տակ, Մի հիշատակ, մի հոգնած տանկ, ու՝ մի տանիք։

Ներկան՝ անկատար անցյալ, հետադարձ հասցե ունեն օրերը. հանդեսը ցրվել է, հաշիվը փակելու աճապար` նոր հաշիվ է բացում տոնապետը:

Մոռացված դարպասը բացվեց դժոխքի, որ զմռսված էր ու գոց վաղնջից. ոսկե երիզներ ուներ ու լույսի շրջանակ. մենք վստահ էինք, թե սպասված Նեղ դուռն է փեղկվել երկնքի:

Կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ, կոտորա՜ծ… Քաղաքներուն մէջ եւ քաղաքներէն դո՛ւրս, Եւ բարբարոսներն արիւններով կը դառնան, Մեռելներուն ու ոգեվարներուն վրայէն, Ագռաւներու բազմութիւններ կ՚անցնին վերերէն, Արիւնոտ բերաններով ու գինովի քրքիջներով…

1915 Բորսաներում սև-մութ խաղերի հանել ենք աճուրդ 1.500.000 հոգնած հոգիներ` գինը սակարկելի:

Ասել, որ աշխարհը խառն է՝ նույնն է, որ ոչինչ չասել: Այսօր աշխարհը եռացող կաթսայի է նման, որտեղ եփվում, բնականաբար ֆիզիկական փոփոխության է ենթարկվում այն ամենը, ինչը լցվում է այդ կաթսայի մեջ: Բնականաբար, բումերանգն էլ իր գործն է անում:

Եվ այսպես` գոյություն ունի մի արդյունավետ Ճանապարհ, որ կարող է մեծապես նպաստել մեր գրականության զարգացմանը նոր ժամանակներում: Չի կարելի ասել, թե այս ուղղությունը մեզանում անտեսվել է` բանաստեղծներ Սարգիս Կարեյանը, Հակոբ Մովսեսը, Արմեն Մարտիրոսյանր, Մաքսիմ Ոսկանյանր գնահատելի գործ արել են մեր միջնադարյան գեղարվեստական մտածողության ավանդույթների պահպանման համար: Այս ակնարկում կանդրադառնանք նրանցից մեկին` սքանչելի բանաստեղծ ՄԱՔՍԻՄ ՈՍԿԱՆՅԱՆԻՆ:

Միշտ հիշենք, չմոռանանք Մարոյին․ հիշողությունը միայն մեռնողների համար չէ, այլ նաև ապրողների։ Երջանիկ լինենք, որ մի ժամանակ ապրել ենք նրա կողքին, լսել նրա խոսքն ու զրույցը, հաղորդակցվել նրա մտքի հանճարեղ փայլատակումներին։

Դռները փակվեցին լուսամուտների ու երազների հետ: Հեռացան ռազմիկները, դրախտապան մարդիկ:

Ինչքան ասեն Աստված չկա՛, ավելի եմ հավատում, Թեև չկա ոչ մի վկա, բայց էլի եմ հավատում, Տիեզերքը հյուսող հրաշքն այնքան է վեհ ու գաղտնի, Այնքան անդուռ, որ աներկբա վշտով լի եմ հավատում...